Δεν είναι ελκυστικοί για τους ιδιώτες οι λιγνίτες της ΔΕΗ

Παγωμένοι έως αρνητικοί εμφανίζονται οι ιδιώτες επενδυτές της αγοράς ηλεκτρισμού απέναντι στο ενδεχόμενο να διεκδικήσουν λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, μετά και το σχετικό θόρυβο που προκλήθηκε από τις προτάσεις αρχικά του κλιμακίου της Κομισιόν και στη συνέχεια της Τρόικας.

Οι προτάσεις αυτές μπορεί να έχουν μπει επί του παρόντος στο συρτάρι, ωστόσο έχει ενδιαφέρον το πώς αντιμετωπίζονται από την αγορά.
Το πρώτο σαφές δείγμα γραφής δόθηκε την περασμένη εβδομάδα στο πλαίσιο του conference call από τη διοίκηση του ομίλου Μυτιληναίου που τόνισε ότι δεν εξετάζει το ενδεχόμενο εξαγοράς μονάδων της ΔΕΗ.

Μάλιστα έγινε ιδιαίτερη μνεία στην πολυπλοκότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος, που θα είχε αβέβαιο χρονικό ορίζοντα ολοκλήρωσης.

Πρακτικά το μήνυμα «δεν ενδιαφερόμαστε για μονάδες της ΔΕΗ», σε μια τέτοια χρονική στιγμή, από το μεγαλύτερο εναλλακτικό παραγωγό στη συμβατική ηλεκτροπαραγωγή, (με δύο μονάδες σε λειτουργία και μία υπό κατασκευή), αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα και δίνει σήμα και προς τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του... «νυστεριού».
Ωστόσο ο όμιλος Μυτιληναίου δεν είναι ο μόνος ιδιώτης επενδυτής που απορρίπτει τη λύση «βίαιου» σπασίματος των παραγωγικών κομματιών της ΔΕΗ.

Πληροφορίες από την αγορά φέρουν και άλλους μεγάλους παίκτες να στέλνουν και εκείνοι τα δικά τους μηνύματα απέναντι στην προοπτική πώλησης λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ:

αυτό που λένε είναι ότι τα λιγνιτικά της ΔΕΗ που από το 2012 θα «φορτωθούν» με δυσβάσταχτο κόστος για τις εκπομπές ρύπων, κάθε άλλο παρά ελκυστική επένδυση συνιστούν.

Δηλαδή στους ιδιώτες επενδυτές φαίνεται να ωριμάζει η ιδέα ότι ακόμη και μονάδες μέσης παλαιότητας όπως ο Άγιος Δημήτριος, η Μεγαλόπολη 4, το Αμύνταιο και Μεγαλόπολη 3, όχι μόνο δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον αλλά αντίθετα θα αποτελέσουν «βαρίδι» και για την ίδια τη ΔΕΗ.

Αυτό θα συμβεί με την εφαρμογή του νέου συστήματος εμπορίας ρύπων όταν σε δύο χρόνια από σήμερα η εταιρεία θα κληθεί να αγοράζει το σύνολο των δικαιωμάτων εκπομπής για τις καύσεις λιγνιτών.
Για να γίνει ακόμη καλύτερα αντιληπτό το πρόβλημα, αξίζει μόνο να αναφέρουμε ότι το κόστος ανά παραγόμενη μεγαβατώρα για τις μονάδες μέσης παλαιότητας, κυμαίνεται από τα 30 έως και τα 46 €, χωρίς να περιλαμβάνεται το επιπλέον κόστος των ρύπων.

Δηλαδή ακόμη και σήμερα οι μονάδες αυτές εμφανίζουν σημαντικά υψηλότερο λειτουργικό κόστος και κόστος συντήρησης από ομοειδείς μονάδες άλλων εταιρειών στο εξωτερικό, με το επιπλέον κόστος σε ορισμένες περιπτώσεις να ξεπερνά ακόμη και τα 20 ευρώ η μεγαβατώρα (πχ Αμύνταιο).
Καθώς λοιπόν τα... μαθηματικά δε βγαίνουν για τους επενδυτές –έστω και εάν αρχικά προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς– στην πραγματικότητα η παγωμένη αντίδραση απέναντι στις προτάσεις της τρόικας από τους ιδιώτες είναι απολύτως λογική...

ΠΗΓΗ: www.capital.gr