Κίνημα Συμμετοχής αντί Αποχής

Ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας είναι η συμμετοχή των πολιτών.
Τα τελευταία έτη παρουσιάστηκε το φαινόμενο αύξησης της αποχής των πολιτών από τις εκλογικές διαδικασίες.
Ενδεικτικό της αυξητικής αυτής τάσης, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 με διαφορά περίπου 11 μονάδων από τη ΝΔ. Να σημειωθεί ότι ο αριθμός ψήφων ήταν σχεδόν απόλυτος με τον αριθμό ψήφων της εκλογικής αναμέτρησης του 2004 (Μάρτιος), όπου είχε χάσει με περίπου 4,5 μονάδες διαφορά.
Πολλοί «αναλυτές» θεωρούν, ότι με την αποχή οι πολίτες δείχνουν την αποστροφή τους στο σημερινό πολιτικό σύστημα.
Όπως θα αποτελούσε αστειότητα αν κάποιος δεν αποδεχόταν την ύπαρξη «ενισχυμένης τάσης» αποστασιοποίησης των πολιτών από τα πολιτικά τεκταινόμενα στη χώρα, άλλο τόσο θα αποτελούσε παραποίηση της πραγματικότητας, αν δεν αναγνωρίσουμε ότι διάφοροι διαμορφωτές γνώμης (δημοσιογράφοι κλπ) προβαίνουν σε ενέργειες που μπορούν να ενισχύσουν αυτό το ρεύμα.
Αν εξετάσουμε τα στατιστικά στοιχεία θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα, ότι η πρώτη φορά που έγινε έντονη η παρουσία της αυξητικής τάσης για αποχή, ήταν οι εθνικές εκλογές του 2007.
Στις εκλογικές διαδικασίες που ακολούθησαν, τα αυξημένα ποσοστά αποχής, ερμηνεύτηκαν ως επιβεβαίωση της αποστροφής των πολιτών στις εκλογικές διαδικασίες.
Εύλογα είναι τα ερωτήματα που ανακύπτουν:
Δεν γνωρίζουν όσοι επιλέγουν την αποχή, ότι αυτή δεν προσμετράται;
Δεν γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ειδική συνταγματική ρύθμιση στη χώρας μας, για κατώτερη «ανεκτή» συμμετοχή εκτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος;
Βεβαίως και γνωρίζουν όλα τα παραπάνω.
Η λογική όμως εξήγηση είναι ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από την ακολουθούμενη πολιτική, αλλά θεωρούν ότι δεν μπορούν να εκφραστούν ούτε από τις άλλες υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις.
Όταν καθημερινά οι διαμορφωτές γνώμης σε δικαιώνουν διθυραμβικά με όσα λένε, γράφουν και διαρρέουν, είναι ανθρώπινο να μη μπαίνεις στη διαδικασία δεύτερης σκέψης και να θεωρείς την πράξη σου, σωστή.
Νοιώθεις δικαιωμένος, παρότι έχεις αποποιηθεί του πολυτιμότερου δικαιώματος σου και «άφησες τους άλλους να ρυθμίσουν τη ζωή σου».
Με το επικοινωνιακό περιβάλλον να ενισχύει την «τάση αποχής», είναι φυσιολογικό να εκτοξεύονται τα ποσοστά της.
Στις εκλογές του 2009 επέλεξαν την αποχή, όσοι δεν ήταν ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά δε θεωρούσαν και «καλή λύση» για τη χώρα το ΠΑΣΟΚ καθώς δεν είχαν ξεχάσει τι πραγματικά εκπροσωπούσε.
Είχαν ακόμη νωπές μνήμες από τις διακυβερνήσεις του, το διάστημα 1981-2004.
Δεν πίστεψαν την τότε αντιπολίτευση και οδηγήθηκαν στην αποχή.
Οι ίδιοι πολίτες σήμερα, έχοντας την εμπειρία της διακυβέρνησης της χώρας για 18 μήνες από το ΠΑΣΟΚ, νοιώθουν δικαιωμένοι για την επιλογή τους. Αποδείχθηκε ότι ορθά δεν πίστεψαν στο «ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου».
Το επόμενο όμως ερώτημα που ανακύπτει είναι, γιατί μέρος της τέταρτης εξουσίας, επιλέγει να ενισχύσει την αποχή;
Μήπως κάποιοι εκμεταλλεύονται την αγνή πρόθεση των πολιτών να απομακρυνθούν από τα κόμματα και να εκφραστούν απέχοντας; Μήπως οι πικραμένοι πολίτες από το σημερινό πολιτικό σύστημα, γίνονται κύριο πολιτικό εργαλείο στα χέρια ορισμένων που προσβλέπουν στον έλεγχο της «εξουσίας»;
Μήπως ένα πρόσκαιρο κίνημα, με παράπλευρη δύναμη την επικοινωνιακή ενίσχυση, μετατρέπεται σκόπιμα σε μόνιμη πολιτική έκφραση, για να επιβάλλονται δυναμικές μειοψηφίες σε πραγματικές πλειοψηφίες;
Αν η καθαρή εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 2009 οφείλεται στην αυξημένη αποχή, μήπως η καθημερινή ενίσχυση της «αποχής», επιτυγχάνει την παραμονή του στην εξουσία;

Όλοι γνωρίζουν, ότι στη σύγχρονη δημοκρατία δεν υπάρχει «κενό εξουσίας».

Μήπως με την αποχή καθίστανται πραγματικοί «κυβερνήτες» οι ρυθμιστές της «λαϊκής γνώμης»;
Μήπως με την αυξημένη αποχή στις έρευνες γνώμης, περιορίζεται η πολιτική πίεση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;
Θεωρώ ότι η ενίσχυση του κινήματος της αποχής από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, έγινε στο πλαίσιο «να αυξηθεί η ακροαματικότητα» των ΜΜΕ και αφού «ο λαός θέλει αποχή και εμείς με την αποχή».
Ήρθε η ώρα να απαντήσουμε υπεύθυνα. Μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο κίνημα συμμετοχής.
Συμμετέχοντας, δεν επιλέγουμε μόνο την πολιτική που πιστεύουμε ότι πρέπει να εφαρμοστεί, αλλά και πρόσωπα που εκτιμούμε ότι μπορούν πραγματικά να την εφαρμόσουν.
Η δημιουργία «κινήματος συμμετοχής στις επόμενες εκλογές», αποτελεί πραγματική διέξοδο για όσους νοιώθουν ότι «κάτι πρέπει να αλλάξει».
Μπορεί να θεωρηθεί, ότι το άρθρο μου αποτυπώνει το «άγχος» των πολιτικών, όμως στην πραγματικότητα οι «πολιτικοί» μπορεί και να «βολεύονται» με την αποχή.

Ειδικά οι αποτυχημένοι πολιτικοί.

Όταν ένας πολιτικός αποτυγχάνει, η λύτρωσή του μπορεί εύκολα να έρθει από τον περιορισμό της συμμετοχής του λαού, γιατί έτσι θα απολογείται για τις πράξεις του σε λιγότερους πολίτες.
Αν καταφέρει ένας αποτυχημένος πολιτικός να «πείσει» τους διαφωνούντες με αυτόν, να επιλέξουν την «αποχή» ως πολιτική έκφραση, τότε μπορεί να οδηγηθεί σε νέα εκλογική νίκη.
Πραγματική αλλαγή πολιτικής θα έρθει ΜΟΝΟ με συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες. Η συμμετοχή μας δίνει τη δυνατότητα να τιμωρήσουμε ή να επιβραβεύσουμε μια πολιτική και έναν πολιτικό.
Ένα ισχυρό «κίνημα συμμετοχής στις εκλογές» μπορεί να αποτελέσει μέσο πίεσης στους πολιτικούς. Αντίθετα το «κίνημα της αποχής» τους απαλλάσσει από την υποχρέωση της απολογίας.
Δίνοντας το παρόν στις εκλογές δεν αφήνουμε μειοψηφίες να αποφασίζουν για την τύχη των παιδιών μας και της ζωής μας.

*Οικονομολόγος, Μέλος Εκτελεστικής Γραμματείας της Ν.Δ
(www.antinews.gr)