Η κυβέρνηση καταδικάζει στη φτώχεια τη νέα γενιά εργαζομένων μέχρι και τους σημερινούς πενηντάρηδες

Δήλωση του Ευρωβουλευτή Κ. Πουπάκη σχετικά με την Πράσινη Βίβλο για τις συντάξεις

Σήμερα, αυτή τη στιγμή, σε ευρωπαϊκό επίπεδο συζητείται το περιεχόμενο της «πράσινης βίβλου» και δίδονται σαφείς κατευθύνσεις για την αναγκαιότητα παρεμβολής μιας ικανοποιητικής μεταβατικής περιόδου για την υλοποίηση των ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων, καθώς και την ενίσχυση της πρόσβασης των εργαζομένων στην πληροφόρηση για τα συνταξιοδοτικά συστήματα των χωρών – μελών της ΕΕ. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση έρχεται να επιβεβαιώσει ότι για τους Έλληνες πολίτες η στήριξη, ενίσχυση και βελτίωση της βιωσιμότητας του ελληνικού Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης βασίζεται σε «τυφλές» και ατεκμηρίωτες δραστικές περικοπές των συντάξεων, των δώρων και των ευρύτερων δικαιωμάτων τους. Τα συμπεράσματα των αναλογιστικών μελετών για το ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ και τον ΟΓΑ τα οποία έδωσε στη δημοσιότητα η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, χθες, είναι αποκαλυπτικά…

Από τη μια διαπιστώνεται ότι από φέτος μέχρι και το 2060 οι επόμενοι συνταξιούχοι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της καθημερινότητας του 21ου αιώνα με συντάξεις δραστικά περιορισμένης αγοραστικής δύναμης – αντίστοιχης με τη δεκαετία του 1970, ενώ από την άλλη οι ίδιοι οι αναλογιστές επιβεβαιώνουν πως τα στοιχεία πάνω στα οποία βασίστηκαν αυτές οι σαρωτικές για την κοινωνία αλλαγές είναι αναξιόπιστα και ελλιπέστατα.

Η κυβέρνηση με βάση τους τελευταίους ασφαλιστικούς νόμους του 2010 και τα στοιχεία της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής (ΕΑΑ) αποδεικνύεται ότι εξαρχής είχε λάβει την απόφαση να διαμορφώσει συνθήκες διαβίωσης για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών με εισοδήματα – «φτώχειας», με μισθούς και συντάξεις – «ρεγάλο», καταργώντας δώρα και επιδόματα τα οποία αποτελούσαν χρόνιες κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας. Δυστυχώς, με τις ευλογίες του πρωθυπουργού, η Ελλάδα έχει μπει στο «γύψο» για τα επόμενα 50 χρόνια, χωρίς καμιά ελπίδα ουσιαστικής ανάπτυξης και ανάκαμψης. Η νέα γενιά εργαζομένων μέχρι και τους σημερινούς πενηντάρηδες, υποχρεώνονται να ζήσουν τουλάχιστον μέχρι και το 2060 σε συνθήκες οικονομικής ανέχειας και δυσπραγίας, χωρίς καμιά ελπίδα για το αύριο.