Δεν μου αρέσει να επανέρχομαι σε θέματα, όμως μετά από τη χθεσινή δημοσίευση άρθρου συναδέλφου ευρωβουλευτή για το θέμα του backloading, στις φιλόξενες διαδικτυακές στήλες της Athens Voice, θεωρώ υποχρέωσή μου να εξηγήσω την ψήφο μου την Τρίτη 19/2/13 και τη μάχη που δίνω για να μην περάσει η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Θυμίζω την υπόθεση: Η Επιτροπή ζητά από το Ευρωκοινοβούλιο και το Συμβούλιο να αυξήσουν την τιμή των ρύπων αφαιρώντας από την αγορά 900 εκ. δικαιώματα (που θα επανέλθουν στο τέλος της περιόδου το 2019-20 εξού και η ρύθμιση ονομάστηκε «backloading»). Αν περάσει η ρύθμιση αυτή, η τιμή των ρύπων θα αυξηθεί κατά 4-6 ευρώ εις βάρος των καταναλωτών σε όλη την Ευρώπη, με περισσότερο επιβαρυμένους τους Έλληνες, όπου λόγω λιγνίτη το σχετικό ποσό αντιστοιχεί με 4-5% των λογαριασμών της ΔΕΗ, ή επιπλέον έσοδα για το ελληνικό κράτος ύψους 3 δις στη διάρκεια της περιόδου μέχρι το 2020. Το ποσό αυτό θα επιβαρύνει τους Έλληνες καταναλωτές. Τα ελληνικά νοικοκυριά και τις ελληνικές επιχειρήσεις. Είναι στην πραγματικότητα ένα είδος επιπλέον φόρου. Ο συνάδελφος που υποστηρίζει τη ρύθμιση της Επιτροπής επικαλείται στην ουσία τέσσερα επιχειρήματα:
- Ότι το κόστος δεν θα το πληρώσουν οι πολίτες, αλλά «ο ιδιώτης που… θα ελέγχει την ιδιωτική ΔΕΗ». Ο ισχυρισμός είναι κυριολεκτικά ανακριβής, αφού η κρατική ΔΕΗ έχει ήδη κάνει προϋπολογισμό με βάση τις αυξημένες τιμές του backloading και έχει περάσει το κόστος στον καταναλωτή στην τελευταία σειρά αυξήσεων. Ακόμα όμως και αν δεν είχε συμβεί αυτό, σε ποιο οικονομικό μοντέλο η αύξηση του κόστους (αγορά δικαιωμάτων σε μεγαλύτερη τιμή από τη ΔΕΗ), δεν καταλήγει τελικά στον καταναλωτή; Ιδίως ενός αγαθού με ζήτηση ανελαστική από τη φύση του, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, σε μια αγορά που ακόμα και αν προχωρήσει το σχέδιο της μικρής ιδιωτικής ΔΕΗ θα παραμείνει εξόχως ολιγοπωλιακή.
- Ο δεύτερος ισχυρισμός είναι ότι όσοι αντιδρούν ενδιαφέρονται για τα «υπερκέρδη» των βιομηχανιών. Δυστυχώς πρέπει να υπενθυμίσω στον αγαπητό συνάδελφο ότι η ελληνική επιχειρηματικότητα (όλες οι επιχειρήσεις πληρώνουν ηλεκτρικό ρεύμα και θα πληρώσουν συνεπώς την αυξημένη τιμή των ρύπων) δεν διακρίνεται σήμερα για «υπερκέρδη». Βρίσκεται στη δίνη οικονομικής καταστροφής με δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν ή να χρεοκοπούν. Όσο για τις ενεργειοβόρες επιχειρήσεις, αυτές πληρώνουν ήδη πανάκριβα φυσικό αέριο και πετρέλαιο και έχουν τεράστιο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Κάτι που τις οδηγεί εκτός Ελλάδος ή κρατά την παραγωγή τους σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο σε σχέση με την παραγωγική τους δυναμικότητα. Στοιχίζοντας στην οικονομία θέσεις εργασίας και ξένες αγορές, λόγω μειωμένης ανταγωνιστικότητας.
- Ο τρίτος ισχυρισμός μιλά για έσοδα που θα χρησιμοποιηθούν «για την ανακούφιση των μη προνομιούχων συμπολιτών μας». Η πραγματικότητα είναι ότι με βάση το κείμενο της σχετικής οδηγίας το 50% τουλάχιστον των σχετικών εσόδων θα πηγαίνει σε διάφορες «πράσινες» πολιτικές και αυτός είναι ο λόγος που τα πράσινα λόμπυ (που περιλαμβάνουν βεβαίως και ισχυρές βιομηχανίες που βρίσκονται κυρίως στη βόρεια Ευρώπη) μάχονται για την αύξηση της τιμής των ρύπων. Γιατί σ’ αυτούς θα καταλήξουν τα σχετικά έσοδα. Τι θα απομείνει για τους πολίτες, που πολλοί από αυτούς δεν πληρώνουν ήδη τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, το γνωρίζουν καλά οι ίδιοι οι σε απόγνωση ευρισκόμενοι πολίτες, που βίωσαν τη γαλαντομία του κράτους από τα έσοδα που απεκόμισε από το πετρέλαιο θέρμανσης.
- Ο τέταρτος ισχυρισμός είναι ότι οφείλουμε να πληρώσουμε τον επιπλέον αυτό φόρο, για λόγους κλιματικής αλλαγής. Ξεχνούν όσοι το ισχυρίζονται τι έχει συμβεί στη δική μας χώρα; Η συμμετοχή μας στους στόχους για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής έγινε με βάση υποθέσεις για τους ρύπους με το προ κρίσης ΑΕΠ και τις προ κρίσης προβλέψεις για την αύξησή του. Έκτοτε έχουμε μια τεράστια συρρίκνωση του ΑΕΠ και της βιομηχανικής παραγωγής, που συνεπάγεται και αντίστοιχη μείωση της κατανάλωσης ενέργειας και των ρύπων. Κοινώς δώσαμε το μερτικό μας και με το παραπάνω για την κλιματική αλλαγή. Δώσαμε, δώσαμε…
Χαίρομαι πάντα να υπάρχει ουσιαστικός διάλογος για τα θέματα που συζητούνται στο ευρωκοινοβούλιο. Είναι κάτι σπάνιο, δυστυχώς. Συνεπώς με χαρά θα συμμετάσχω στη συνέχισή του, όπως και όποτε παραστεί ανάγκη. Και προτρέπω τους αναγνώστες να διαβάσουν προσεκτικά την εκατέρωθεν επιχειρηματολογία και να την θυμηθούν όταν θα έρθει ο επόμενος λογαριασμός της ΔΕΗ.
