ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Οργή και αγανάκτηση δεν γεννιούνται τεχνητά εκεί που δεν υπάρχουν, το ξύπνημα του κοιμώμενου Έλληνα εργαζομένου, η μαζική απαξίωση και η αυτόβουλη αντίδραση κατά του Συνδικαλιστικού κινήματος καταδεικνύουν χωρίς καμία αμφιβολία το τέλος εποχής για παρατάξεις και συνδικαλιστικούς φορείς που δεν θα μπορέσουν να προσαρμοστούν στο σύγχρονο γίγνεσθαι και λειτουργώντας ασύμβατα προς την κοινωνία θα εξαφανιστούν ως νέοι δεινόσαυροι.

Δυστυχώς ακόμη και σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα άγεται και φέρεται από μηχανισμούς και ομάδες που το οδηγούν στην καταστροφή , συμπαρασύροντας και τους εργαζόμενους μαζί.

Μέσα στον κυκεώνα των εξελίξεων, στην κατεδάφιση των εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, τη δύσκολη αυτή ώρα της «οικονομικής τρομοκρατίας», κάποιοι επιχειρούν τη διάσπαση, την διάρρηξη της ομοψυχίας και της ομοιογένειας του συνδικαλιστικού κινήματος επιθυμώντας και ελπίζοντας να απενεργοποιήσουν κάθε υγιή πόλο αντίστασης.

Τα τελευταία χρόνια ήταν ο καιρός των μικρών ασήμαντων και λίγων ανθρώπων, αυτών που καιροσκοπικά με άκρατο φαρισαϊσμό προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το ήθος και τις αξίες μας για να αποκτήσουν υπόσταση που δεν είχαν και να εξαγοράσουν μια θέση που δεν τους αξίζει στη συνείδηση των ανθρώπων.

Η σημερινή κρίση που αυτοί έφεραν με τις πράξεις τους, αποδεικνύει ότι Συνδικαλισμός χωρίς ήθος δεν γίνεται, οι φθοροποιοί και φθαρμένοι του παρελθόντος δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παρουσιάζονται τιμητές του σήμερα και πολύ περισσότερό οραματιστές του αύριο.

Οι εφιάλτες του παρελθόντος, βαρίδια του συνδικαλιστικού γίγνεσθαι, λειτουργώντας μέσα από μηχανισμούς και μόνο, γίνονται οι προδότες του σήμερα και του αύριο, του συνδικαλιστικού κινήματος.

Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι οι πολιτικοσυνδικαλιστικές καταστάσεις που δημιουργούν αποσυσπείρωση και απομακρύνουν τον κόσμο, το κίνημα το «κόντυναν» αυτοί που βάλανε στην άκρη τον κόσμο μόνο και μόνο για να το φέρουν στα μέτρα τους και να το διαχειριστούν.

ΓΕΝΟΠ, ΓΣΕΕ, Δ.Σ./ΔΕΗ, ΟΚΔΕ/ΔΕΗ και πολλές ακόμη θέσεις που κατελήφθησαν όλα αυτά τα χρόνια, από τους ίδιους ανθρώπους, με νοοτροπία ιδιοκτησιακού καθεστώτος, μας γυρίζουν σε συνδικαλιστικό μεσαίωνα, ανάγοντας το συνδικαλιστικό κίνημα σε φέουδο.

Αναλογικότητα, ισονομία, ήθος, δικαιοσύνη και αξιοκρατία είναι αρχές που ξεχάσανε για αυτό και δεν μπορέσανε ποτέ να ενταχθούνε ψυχικά στο κίνημα, αλλά φροντίσανε να το αλώσουν με μηχανισμούς να το διασπάσουμε σε μικρά κομμάτια και να διώξουν ή κάνουν στην άκρη τους ικανούς για να βασιλεύουνε ως γιγαντωμένοι νάνοι με πήλινα πόδια και αλλοτριωμένη συνείδηση.

Χρειάστηκαν τόσα χρόνια συνδικαλιστικής διαφθοράς αλλοίωσης αξιών και υποβάθμισης της εργασίας, ώστε το σύνθημα της γενιάς του πολυτεχνείου να μεταλλαχτεί σε ¨ψωμί μπριζόλα, κόκα κόλα¨ και να γίνει πιστεύω και όραμα των νέων τζακιών συνδικαλιστών που η προηγούμενη ¨επανάσταση¨ δημιούργησε.

Η γενιά αυτή που συντριπτικά κατέλαβε τις θέσεις συνδικαλιστικής εξουσίας, είτε ξέχασε τα πιστεύω της, είτε δεν πίστεψε ποτέ σε αυτά, τα χρησιμοποίησε όμως ως ιδεολογικό άλλοθι πατριωτισμού και δικαιοσύνης.

Δυστυχώς την πλειοψηφεία αυτής της συνδικαλιστικής γενιάς την διαχειρίστηκε η εξουσία που ήθελε να διαχειριστεί, από όποια θέση κατείχε το μόνο που τελικά έκανε, ήταν να κοινωνήσει ένα ψευδεπίγραφο ¨όνειρο¨ στη μάζα των εργαζομένων, αλλοιώνοντας τη.

Πήραν το σώμα των εργαζομένων και με την υπόσχεση της Γής της Επαγγελίας το οδηγήσανε μέσα από σταδιακή αλλοίωση σε οικονομική υποδούλωση και την σημερινή κόλαση του Μνημονίου.

Εμείς ως εργαζόμενοι, δεν διαφέρουμε από τον υπόλοιπο κόσμο, δεχόμαστε τις ίδιες βάρβαρες και αντιλαϊκές ρυθμίσεις, όπως ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία και νοιαζόμαστε για το αύριο της πατρίδας και των παιδιών μας όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες.

Δεν είμαστε δεινόσαυροι του συνδικαλισμού, δεν σκεφτόμαστε με ξύλινη σκέψη και δεν έχουμε παρωπίδες να μην αξιολογούμε και να μην βλέπουμε ότι η αντίδραση, είναι μια βαθιά πολιτική πράξη εναντίωσης προς το μνημόνιο και τους εκφραστές τους, εγχώριους και μη.

Την ώρα τούτη θα πρέπει με θάρρος και ειλικρίνεια να θυμηθούμε ότι πραγματικό χρέος των συνδικαλιστών είναι να ακούνε τους εργαζομένους να ψυχανεμίζονται τα θέλω τους και να αγωνίζονται γι’ αυτά μέσα από το θεσμικό τους ρόλο, όταν αυτό δεν γίνεται τότε γεννιέται οργή και αγανάκτηση.

Η ειλικρίνεια, η αδερφοσύνη, η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη ¨κοιμηθήκανε¨ και οι δήθεν συνδικαλιστές κινηθήκανε με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον πουλώντας στον εργαζόμενο ψεύτικα όνειρα, δημιουργώντας αναξιοκρατικό σύστημα αλλοιωμένων συνειδήσεων και βολεμένων ανθρώπων.

Μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες και από την τιμή και την ευθύνη των αποφάσεων που οδηγούν το κίνημα προκύπτουν και προσωπικές ευθύνες, διότι η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται τίμια.

Την καθαρότητα αυτή την χάνεις όταν αποδέχεσαι το αξίωμα «το νόμιμο είναι και ηθικό» και προσπαθείς να επιβληθείς μέσα από μηχανισμούς και να καλύψεις κάθε θέση ευθύνης, είτε ο ίδιος, είτε με κάποιον υπάκουο κλώνο σου, αδιαφορώντας σε ποιους δικαιωματικά ανήκουν αυτές οι θέσεις.

Όσοι έμειναν σταθεροί στις αξίες τους και δεν προσκυνήσανε τους ¨νέους θεούς¨ τους απέβαλλε το ίδιο το σύστημα, οι επαναστάτες, οι δίκαιοι, οι οραματιστές έγιναν με περίτεχνο τρόπο γραφικοί, ουτοπιστές και διωχτήκανε επειδή οι ιδέες τους χάλαγαν το σύστημα.

Στο βάθος του χρόνου και των Συνδικαλιστικών ηγεσιών οι εργαζόμενοι κατά κύριο λόγο έχουν να θυμούνται σκάνδαλα και να επιβεβαιώνουν με τον πιο πρακτικό τρόπο την ατιμωρησία που διέπει το σύστημα.

Το γεγονός αυτό και μόνο λειτουργώντας σωρευτικά σαν συνειδησιακή αντίδραση των εργαζομένων αποθηκεύει εδώ και χρόνια θυμό που σήμερα φαίνεται να πιάνει την κρίσιμη μάζα για να γίνει οργή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, εμείς ξεροκέφαλοι, ρομαντικοί, δον κιχώτες που φωνάζουμε τη δική μας αλήθεια σε μια έρημο κουφών συνδικαλιστών και εκείνοι πλανεμένοι από ένα «όνειρο» που εμείς δεν μπορούμε να δούμε και να καταλάβουμε, αρνούνται να ακούσουν.

Όμως αλήθεια οι καιροί είναι ώριμοι, φτάνει το πλήρωμα του χρόνου, δεν θα χρειαστεί να πείσουμε κανέναν με λόγια, τα νόθα όνειρα καταρρέουν και η εικονική πραγματικότητα εξαφανίζεται και αφήνει την αλήθεια γυμνή μπροστά στα δήθεν έκπληκτα μάτια τους.

Το μόνο που πρέπει να κάνουμε πλέον, η ευθύνη των γραφικών οραματιστών είναι να παραδεχτούμε και εμείς το λάθος μας ότι δεν προσπαθήσαμε πολύ και να ενώσουμε το θυμό μας με το θυμό των εργαζομένων για να γίνει οργή, γιατί η οργή έχει και στόχο και κατεύθυνση και αν δούμε την πρώτη τιμωρία αυτών που χαίρουν ασυλίας τότε, μπορεί να ανοίξει ένας πιο δίκαιος και δημοκρατικός δρόμος για το μετα – συνδικαλιστικό αύριο της Χώρας.

Είναι η ώρα να πάρουμε αποφάσεις και να χαράξουμε πορεία.

Φτάνει πια, δεν πρέπει να διώκονται οι ηθικοί και άξιοι, πρέπει να είναι αναλογική και τίμια η αντιπροσώπευση των σωματείων, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ικανότητες και η προσωπικότητα, μηχανισμοί δολοπλοκίες ψέματα δεν έχουν θέση σε αυτό το κίνημα, το ίδιο και ασήμαντοι άνθρωποι μαζί με τους υπάκουους υποτελείς τους.

Είναι η αρχή του τέλους, ένα τέλος για αυτούς, τους εφιάλτες του παρελθόντος, μια κάθαρση και μια καινούργια αρχή για εμάς, να ξαναστήσουμε το συνδικαλιστικό κίνημα στις ιδεολογικές του αξίες.

Δαχτυλίδια δεν δίνονται, προσωπικές επιλογές δεν επιβάλλονται, κληρονομικά δικαιώματα δεν υπάρχουν, είναι ο καιρός των άξιων και ικανών και αδέσμευτων ανθρώπων να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να δώσουν τέλος στη διαφθορά την σαπίλα και την μικρότητα που μηχανιστικά επέβαλαν οι «λίγοι» του χθές, για να δείξουν ότι είχαν ανάστημα.

Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι στα δύσκολα βρίσκεται η ευκαιρία να διαμορφώσουμε όλοι μαζί κάτι καινούργιο που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών και να αντιπροσωπεύει πλήρως και στο σύνολό του τους εργαζομένους και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Παλιό άλογο δεν μαθαίνει καινούργια περπατησιά.

Είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε σελίδα και να προχωρήσουμε στο μέλλον χωρίς τις δεσμεύσεις και τις αγκυλώσεις που υπήρχαν στο παρελθόν. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αλλάξει πορεία εδώ και τώρα, αν θέλουμε να έχουμε αύριο.

Είναι η ώρα των καθαρών λύσεων και των καθαρών ανθρώπων να ξεπεράσουν το σύστημα και με διαφάνεια και δυναμικότητα να καθορίσουν το αύριο για τους εργαζόμενους. Αυτοί μόνο μπορούν χωρίς δεσμεύσεις να διαμορφώσουν το αύριο καλύτερα αποκτώντας την αξιοπρέπεια και την εκτίμηση των εργαζομένων.

Τα προβλήματα του σήμερα είναι πολλά απαιτούν την αλλαγή προσώπων και πορείας του συνδικαλιστικού κινήματος και θέλουν αγώνα και δράση άμεσα για να υπάρξει πεντακάθαρη και αποτελεσματικότερη λειτουργία του Συνδικαλιστικού κινήματος.

Παππάς Θωμάς
Γ. Γραμματέας ΣΔΜ/ΔΕΗ
Μέλος Δ.Σ ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ-ΚΗΕ